تحلیل سبک عزیزی در یک لیوان شطح داغ

یکی از کتاب­های منثور برجسته دهه هشتاد، «یک لیوان شطح داغ» احمد عزیزی است که به سبک آیرونیک و در گلایه و شکوه از نابخردی مردمان این روزگار نوشته شده است. هنر عزیزی در زبان­آوری و ظهور آگاهی‌های وسیعش در بیشتر حوزه‌های معرفتی، جهت روایت فراز و نشیب‌های زندگی اجتماعی و رویارویی گفتمان‌های متعدّد است. آمیختگی مفاهیم عمیق انتزاعی، فلسفی، عرفانی، حکمی با واژه‌ها، ترکیبات و تعابیر عامیانه، نوعی سنخیّت با سبک هندی را در اثر او نشان می‌دهد. ضمن آنکه سبک غالب او آیرونیک است که به دو نوع فاخر و حکیمانه و عامیانه تقسیم می‌شود. ابتکارات و برجستگی‌های سبکی به لحاظ زبانی، ادبی و اندیشگی اسلوب نوشتاری وی را از سایر نویسندگان متمایز می‌کند. زبان عزیزی در بخش‌هایی از این کتاب با صلابت، تند و گزنده و در بخش‌هایی دیگر لطیف، آرام‌بخش و برانگیزاننده عواطف درونی است. یکی از خلّاقیّت‌های سبکی او تسرّی جریان سیّال ذهن از فضای داستان و رمان به نثر عادی است.